Jeremy Wayne Tate
Bu Okula Dönüş Sezonunda, Çocuğunuzun Sınıfta Telefona
veya Herhangi Bir Teknolojiye İhtiyacı Yok
Okula dönüş sezonu geldi; bu da, kamu eğitimi harcamalarının yetersizliğinden ve zenginlerle yoksullar arasındaki “dijital uçurumdan” yakınan eşitlik savunucularının söylemlerinin yeniden canlandığı anlamına geliyor.
Ancak okullarımızın en son ihtiyacı olan şey, her çocuğun eline iPad ve yapay zekâ asistanı vermek için devasa kamu harcamaları yapılmasıdır. Aslında, öğrencilere yardımcı olmanın en iyi yolu, sınıfları temel unsurlara indirgemektir: Bir beyaz tahta, klasik kitaplar ve harika bir öğretmen.
Tekrar tekrar yapılan araştırmalar, gözü olan her ebeveynin zaten fark edebileceği bir gerçeği kanıtlıyor: ekran kullanımı, okuduğunu anlama becerisini sınırlar, dikkat süresini kısaltır ve Jonathan Haidt’ın The Anxious Generation (Endişeli Nesil) adlı eserinde ikna edici bir şekilde ortaya koyduğu gibi, ruh sağlığı bozukluklarını artırır.
Bir asır önceki 8. sınıf öğrencilerimiz, 1812 Savaşı’nın nedenini anlatma, Karadağ’a komşu ülkeleri sayma ve fiillerin çatılarını değiştirme becerileri konusunda sınava tabi tutuluyordu. Günümüzün seçkin üniversitelerindeki öğrenciler ise bir kitabı bile baştan sona okuyamaz hâle geldi.
Son 100 yılda insanlar daha aptal hâle gelmiş değil; fakat daha akıllı olmamız öğretilmiyor. Ve telefonlar, eğitimdeki gerilemenin başlıca suçlularından biri. Sonuçta, kaydırarak okuyabiliyorsanız neden okuma yapasınız, Google’da arayabiliyorsanız neden ezberleyesiniz ve ChatGPT sizin için bir makale yazabiliyorsa neden yazasınız?
Neyse ki, ülke genelinde reform yanlısı milletvekilleri bu eğitim krizini fark etti ve telefonlardan arındırılmış okul bölgeleri hareketi ülke çapında hızla yayılıyor.
Bu yılın başlarında Georgia Valisi Brian Kemp, eyalet milletvekilleri Scott Hilton ve Jan Jones’un öncülüğünde hazırlanan “Dikkat Dağınıklığı Olmayan Eğitim Yasası”nı imzaladı. Bu yasa, anaokulundan 8. sınıfa kadar tüm öğrenciler için, zil çalmasından zilin bitimine kadar kişisel elektronik cihaz kullanımını yasaklıyor. Komşu Güney Carolina’da ise eyalet yasama organı, okulların devlet fonlarından yararlanmasını, Eyalet Eğitim Müdürü Ellen Weaver ve Eyalet Eğitim Kurulu’nun öncülük ettiği telefon yasağı politikalarının uygulanıp uygulanmadığına bağladı. Bu arada, Kuzey Carolina’daki milletvekilleri Hugh Blackwell, Kyle Hall, Brian Biggs ve Joseph Pike, gelecek yıl yürürlüğe girecek şekilde, ders saatlerinde kablosuz cihazları yasaklayan bir yasa tasarısını desteklediler.
Amerika’nın güneydoğu kıyılarının istisna olduğunu düşünenler olmasın; yalnızca 2025 yılında 20 eyalet, okullarda cep telefonu kullanımını sınırlayan veya tamamen yasaklayan politikalar yürürlüğe koydu. Toplamda 30 eyalet, sınıflarda cep telefonu kullanımını sınırlayan ya da okul bölgelerini bu yönde teşvik eden uygulamalara sahip — oysa 2022 yılında böyle bir politika benimseyen eyalet sayısı sıfırdı.
Bu sevindirici bir eğilim, ama neden burada duralım ki? Yıllar boyunca “reformcular”, her öğrenciye tablet dağıtarak ve eve götürülebilen teknolojileri savunarak çocuklara yardım ettiklerini düşündüler — sanki öğrencilerin ekran başında daha fazla zamana ihtiyacı varmış gibi. Oysa açık ki, öğrencilerin dikkatini dağıtan ve öğrenmenin niteliğini düşüren tek teknoloji cep telefonları değil.
Öğrencilere teknolojiyi nasıl kullanacaklarını öğretmeyi amaçlayan belli başlı dersler dışında, Amerikan eğitim sistemi temellere geri dönmeli ve sınıflardan mümkün olduğunca fazla teknolojiyi kaldırmalıdır. Artık tarih televizyonla öğretilmemeli. Artık her öğrenciye iPad verilmemeli. Ve elbette, çocukların kendi başlarına çözmeleri gereken problemleri onlar adına çözen yapay zekâ “asistanları” da olmamalı.
Teknolojinin dünyada önemli bir yeri vardır. Ancak, son yirmi yıldır teknoloji destekli öğrenmeyle yürütülen bu ulusal sosyal deney bize bir şey öğrettiyse, o da öğrencilere destek sağlamak amacıyla kullanılan cihazların, farkında olmadan onları geride bırakabileceğidir.
Çünkü teknoloji, bizi daha hızlı ve verimli hareket ettirmek üzere tasarlanmıştır; oysa nitelikli bir eğitim bunun tam tersini gerektirir: zaman ve zihinsel alan. Bir matematik problemini çözmek, tarihe dalmak, Atticus Finch’in neden bir kahraman olduğunu — ya da kahramanlığın ne demek olduğunu — düşünmek, teknolojisiz en iyi şekilde yapılır. Gerçek öğrenme, insan konuşmasının doğal ritminde ve zihnin sade, sabırlı açıklığında gerçekleşir.
Bu süreçte, bir telefondan daha iyisi, sizinle aynı keşfi gerçekleştirmek için birlikte çalışan bir arkadaştır. Bir ekrandan daha iyisi, yavaş okumayı zorunlu kılan ve içindeki hazineleri ortaya çıkarmak için zaman ayırmaya mecbur bırakan bir kitaptır. Büyük bir dil modelinden (LLM) daha iyisi ise, genç bir ruha bilgelik ve bilgiye duyduğu bulaşıcı sevgiyi aşılayabilen bir öğretmendir.
Sınıflardan teknolojiyi kaldırmak, eğitimi asıl amacına yeniden yönlendirmemize yardımcı olacaktır: öğrencileri beden, zihin ve ruh olarak tam ve mutlu bireyler hâline getirmek.
Temellere dönüş bazı insanları korkutabilir — teknolojisiz öğrencilerin hızla değişen dünyada geride kalacağından endişe edebilirler. Ancak bu korkular yersizdir.
Özellikle küçük yaşlarda eğitim, öğrencilere yalnızca araçların gücünden nasıl faydalanacaklarını öğretmekten ibaret değildir. Onlara kendi başlarına neleri başarabileceklerini öğretmektir. Öğrencilerimiz çok şeye muktedirdir; ancak teknolojik destek tekerlerini kaldırmazsak bunu asla bilemeyeceklerdir.
* Jeremy Wayne Tate, SAT ve ACT sınavlarına beşerî bilimler odaklı bir alternatif olarak geliştirilen Classic Learning Test (CLT) sınavının kurucusu ve CEO’sudur.
